100 dagen aan de zeeschildpad

Gisteren was het de 100ste dag van het jaar, dus de challenge om elke dag 30 steekjes aan mijn zeeschildpad te borduren eindigde.
Het is gelukt, elke dag heb ik dit borduurwerk opgepakt en daaraan gewerkt. Een enkele keer echt maar 30 steekjes, maar meestal veel meer. Het blijft alleen een gigantisch borduurwerk, waardoor natuurlijk wel zichtbaar is dat eraan gewerkt is, maar dat het echt bijna 24000 steekjes zijn bijgekomen, valt niet direct op.

100 dagen geleden konden we ons echt niet voorstellen hoe het leven nu zou zijn.
Alweer vier weken zijn we grotendeels thuis, doen we aan thuisscholing en vanuit huis werken. Op een bepaalde manier vinden we hier ook wel weer een modus in.

Ik ben ongelofelijk dankbaar voor onze tuin, dat we een eigen stukje buiten hebben. Dat is met dit weer toch wel heel erg fijn. Verder ga ik maar gewoon lekker door met mijn hobby's, in tijden als deze is het best okay om een huismus te zijn.
De grootste uitdaging is nog om het voor de jongens te doen te houden. Zij spelen nog wel buiten, maar op afstand van twee vriendjes, niet meer. We doen veel spelletjes en koken en bakken samen. Er wordt in de tuin gewerkt en samen films gekeken.
Wat ik wel mis, is het af en toe gewoon eens echt alleen kunnen zijn, dat gebeurt niet zo heel vaak. Er is altijd wel iemand die iets van me nodig heeft, als het geen eigen kind of echtgenoot is, dan wel weer een leerling of een startende docent of student (die ik ook vanuit het werk begeleid). Het geeft niet, maar ik merk wel dat de grenzen tussen werk en thuis en daarmee de balans, weleens wat verstoord zijn.

Vandaag had ik eerst een online bijeenkomst voor een opleiding die ik doe, dus nog meer beeldscherm. Nu is het tijd voor mij. De kinderen zijn buiten, manlief is een dutje aan het doen en de hond slaapt ook. Het is eindelijk stil om me heen. Ik ga lekker borduren!

Sterkte allemaal en pas goed op elkaar!