Een affo: Nature's Home Afghan!!!

Dit lieve konijntje vormde samen met z'n boomstammetje en allemaal bloemetje het laatste blok van mijn megaborduurproject: de Nature's Home Afghan.
Het is 12 augustus zes jaar geleden dat ik aan dit werk(je) begon. Tijden waren toen anders.
Quintijn dribbelde op dikke babypootjes door de kamer. Dante had zich nog niet gemeld, was nog niet eens in onze gedachten geboren. Maar het was ook zomer toen ik me in het optimisme van de zomervakantie liet verleiden tot dit megaproject.

Het begon als SAL, in de borduurclub van Jacqueline. Ik heb erg lang getwijfeld of ik mee wilde doen, dus toen ik eenmaal overstag was, moest ik een paar maanden bij borduren. Dat was nog heel goed te doen: we startten bovenin en die tak was het werk niet. Het was het borduurwerk van Sanderijn dat me over de lijn trok: live is dit borduurwerk gewoon ontzettend mooi.

De laatste rij was het werk wèl: gossie, wat zaten daar volle blokken in! In september 2010 had ik de eerste vijf rijen af. Dat had ik dus in twee jaar tijd gedaan. Toen moest het nog bijna vier jaar duren voordat de onderste rij er ook op zat. Natuurlijk heb ik in die tussentijd ook een quiltverslaving opgelopen, ik ben bang dat dat ook z'n invloed op mijn borduurtempo heeft gehad.

Ik maak een wandkleed van dit borduurwerk. Er komt een vlies tussen en een achterkant, daarna ga ik tussen de randen doorpitten. Daar heb ik de rand ook voor ontworpen (kun je nagaan: zes jaar geleden, nog voor ik ooit een quilt had gezien), je kunt er precies een lijntje in het midden quilten. Dan is dit borduurwerk eigenlijk ook een soort quilt, volgens de definitie van quilts.
Mooi zo: hobby's verenigt u!
Foto's van de verdere verwerking volgen dus. Maar het borduurwerk is af, dus officieel toch een Affo! Jeeh!

Bloemenmandje

Gisteren was ineens het mooie weer voorbij... Regen, een hele dag regen en dat terwijl we 's avonds graag wilden barbecuen met zwager, schoonzus en hun twee kinderen. Uiteindelijk hebben we de grill van de gourmet op tafel gezet en zo binnen iets van gebarbecued. Het was wel gezellig en daar gaat het tenslotte om.
Donderdag had ik weinig gequilt. Ik was met de kinderen naar een strandje geweest en daar begonnen in het boek 'De kraamhulp' van Esther Verhoef. Dat was spannend, dus ik heb het grootste deel van de dag met dat boek rondgezeuld, tot het 's avonds uit was. De volgende dag, vrijdag dus, had ik zin in wat anders, dus ik heb het bloemenmandje weer tevoorschijn gehaald. Leuk, om daar weer aan te werken. Ik heb vooral biaisband vastgezet, al die roze strepen is biaisband. Vandaag hoop ik ook lekker veel te quilten en weer aan wat blaadjes toe te komen.
Fijne zaterdag allemaal!

P.s. Wat ik jammer vind, is dat ik deze quilt niet mooi op de foto lijk te krijgen. Voor deze foto had ik 'm buiten op de schutting gespeld, dus hij is bij daglicht gemaakt. Toch is de quilt in het echt heel vele mooier. Irritant is dat! Iemand nog tips voor fotograferen?

Oplossing: log cabin

Voor de Pi and Square had ik een blok gemaakt van de Antique Wedding Sampler van Di Ford. Deze blokken zijn 30,5 cm, ik had een blok van 45 cm nodig. Ik heb er niet aan gedacht om het van tevoren te vergroten, ik dacht dat ik er wel een mooie rand omheen zou maken om hem groter te krijgen. Maar toen ik eenmaal een rand eromheen had, bleek dit absoluut niet te zijn wat ik in gedachten had. Ik had zo'n haast om het er weer vanaf te krijgen, dat ik niet eens een foto heb gemaakt. Daarna bleef het blok liggen, want ik wist niet zo goed hoe ik het nu op wilde lossen. En ineens bedacht ik: log cabin! En dus is dit blok aangevuld met twintig strookjes van 1,5 cm breed, om zo op 45 cm uit te komen (ik had het oorspronkelijke blok afgetekend op 30 cm). Het zijn allemaal kleuren die ook in de rest van de quilt terugkomen, dus ik vind dit een uitstekende oplossing!

Ik heb vandaag overdag nauwelijks gequilt. In de kamer van mijn oudste zoon werd nieuw tapijt gelegd en in de middag hebben we de hoogslaper waar hij al twee jaar naar uit keek in elkaar gezet. Daarnaast heb ik veel televisie gekeken.
Het vliegveld van Eindhoven. De twee vrachtvliegtuigen. De militairen die veertig kisten uit de vliegtuigen tilden en in de rouwauto's schoven. Mijn kinderen keken mee. Ze vroegen wat er gebeurd was. Een kist herkennen ze, alleen zij hadden er in het echt maar één gezien, die van hun opa, twee jaar geleden. Nu waren er veertig kisten.
Maar hoe leg je uit dat vliegtuigen neergeschoten kunnen worden? Dat andere mensen zomaar gezinnen vermoorden, die nergens iets mee te maken hebben. Dat er nu in Nederland huizen leeg staan, waar nooit meer de mensen terug zullen komen. Dat er kinderen zijn die hun hele familie kwijt zijn... Hoe leg je dat uit?
"Wie heeft dit dan gedaan, mama? Waarom?" vroeg mijn oudste zoon.
"Ik weet het niet, kerel, dat weet niemand nog."
"Dat is heel erg, hè, mama," zei mijn jongste zoon.
Dat klopt, dit is heel erg.
De jongens gaan vrij snel over tot de orde van de dag, spelen piraatje in de nieuwe hoogslaper. Ik sta er wat langer bij stil, houd mijn kinderen nog wat langer vast dan anders.
Nederland rouwt.

Dear Jane op vakantie

Daar zit ik weer: in eigen tuin, onder eigen parasol, aan een blogberichtje over de vakantie te werken. Het zit er alweer op. Da's zo'n raar gevoel, dat die vakantie alweer voorbij is. Volgend jaar pas weer erop uit. Toch kan ik daar nu ook alweer van dromen. We hebben dat heel vaak: dat we tijdens een vakantie ook al nadenken over wat we dan volgend jaar zouden kunnen doen. Ik vind dat nooit erg, houd ook wel van dat vooruit kijken. Het verhindert namelijk niet dat ik ook heel erg van het moment aan het genieten ben. Op een paar dagen na, was het een heerlijke vakantie.

We zaten in de Ardennen, tussen Malmedy en Sankt Vith. Prachtige heuvelachtige omgeving, weilanden, heideland en boomgroepjes. Rustgevend. De huizenbouw vond ik ook prachtig: heel veel natuursteen, mooie vrijstaande huisjes. Bij een makelaar zagen we al dat een prachtig huis in deze omgeving helemaal niet buiten ons financiële bereik is. Maar wel een beetje ver van werk en familie. Misschien voor later? 

We hebben veel ondernomen: wandelingen, speeltuinbezoekjes, ergens lunchen, de grotten van Remouchamps, Plopsaland Coo, een chocoladefabriek in Eupen (met bijbehorend winkeltje, natuurlijk!). 

Toch waren we ook veel op de camping in Montenau. Het was er heerlijk toeven, voor de kinderen was er veel vermaak door een animatie-team en zo kwamen we ook nog wat aan onszelf toe. We hebben veel gelezen en ik heb ook veel gequilt. Ik had speciaal voor de vakantie Dear Jane Blokjes voorbereid, zeven stuks. Ook had ik nog vier sterren mee voor de Pi and Square. Op een halve ster na had ik alles ook af. Het was heerlijk, lekker in het zonnetje quilten.

Soms was het ook iets minder heerlijk. Je weet het natuurlijk wel, het is het risico van een vakantie dichtbij eigen land. Toch waren de 48 uur uur dat het ononderbroken doorregende erg vervelend. Elk toiletbezoek is lastig, want het is toch best een stukje lopen naar het wasgebouw. Het werd klam in de tent en zo koud! Het was namelijk niet gewoon regen, het was ook nog maar zo'n 12 graden buiten en in de tent niet veel warmer. Een avond heb ik me in twee t-shirts, een dikke trui, jas, sjaal en slaapzak gehuld om zo toch nog wat warm te blijven. Helemaal lukte dat niet. Toen Nederland toen ook nog van Argentinië verloor, was het dieptepunt wel helemaal bereikt (manlief zat lekker met een biertje voetbal te kijken met veel andere campinggasten, ik was in de tent bij de slapende kinderen en volgende het gebeuren door af en toe even dataroaming aan te zetten op de mobiel).

Ook qua gezondheid had ik wel wat te wensen over, de afgelopen weken. Ik ben bang dat mijn lijf gewoon op was, het is zo druk geweest voor de vakantie. Nu rolde ik van de ene verkoudheid in de andere, hoestend en snotterend. Mijn bijholtes zaten dicht, zodat mijn hoofd zwaar en pijnlijk aanvoelde en ik een continue druk op mijn kiezen ervoer. Op een avond werd ik geveld door een enorme buikpijn, die de dag erna in Plopsaland nog doorzeurde. Gelukkig hadden we paracetamol van de buren gekregen. En toen kwam de ochtend dat ik mijn ogen niet open kreeg. Oogontsteking, kon er ook nog wel bij. We zijn nu een week verder en ze zijn weer hersteld, maar ik durf mijn lenzen nog niet in te doen. 

Natuurlijk, het zijn geen ernstige klachten, maar vervelend is het wel. Op een gegeven moment mis je dan je eigen bedje en vooral je eigen badkamer in steeds grotere mate. Toch is het vooral een positief gevoel dat overheerst: we hebben weer een topvakantie gehad! Het weer kon beter, het werd pas de laatste twee dagen echt lekker, de tent kon nieuwer en schoner, maar functioneerde. Maar we hadden gezellige buurtjes op het veld, we troffen veel leuke mensen op de camping, hebben heerlijk op terrasjes gezeten, terwijl de kinderen lekker speelden, we hebben geweerwolfd bij het kampvuur en de laatste twee dagen ook nog lekker gezwommen.

De kinderen vonden het Campingkids-team fantastisch. Tipy. Flora en Zipp stalen binnen no time hun hart. Elke dag lekker knutselen, dansen, in het Bommeltje de camping over. De laatste dag toen Dante wist dat de vakantie er bijna op zat, werd hij stil. Hij vindt afscheid nemen moeilijk, net als ik. Quintijn is wat pragmatischer, die keek alweer uit naar alle Lego thuis. Dante huilde, toen we eenmaal in de auto zaten, tot aan bij Verviers, wat toch wel een half uur verder was. Ook huilde hij bij de grensovergang: hij wilde niet weg uit België! Zielig. Toch geeft het vooral aan dat ook de kinderen een heerlijke tijd achter de rug hebben. Volgend jaar weer een camping met een campingkids-team, dat in ieder geval. Het liefst met dezelfde mensen, maar de kans dat we Tom, Candy, Serena en Rick nog een keertje treffen, is natuurlijk onwaarschijnlijk klein.