Dear Jane op vakantie

Daar zit ik weer: in eigen tuin, onder eigen parasol, aan een blogberichtje over de vakantie te werken. Het zit er alweer op. Da's zo'n raar gevoel, dat die vakantie alweer voorbij is. Volgend jaar pas weer erop uit. Toch kan ik daar nu ook alweer van dromen. We hebben dat heel vaak: dat we tijdens een vakantie ook al nadenken over wat we dan volgend jaar zouden kunnen doen. Ik vind dat nooit erg, houd ook wel van dat vooruit kijken. Het verhindert namelijk niet dat ik ook heel erg van het moment aan het genieten ben. Op een paar dagen na, was het een heerlijke vakantie.

We zaten in de Ardennen, tussen Malmedy en Sankt Vith. Prachtige heuvelachtige omgeving, weilanden, heideland en boomgroepjes. Rustgevend. De huizenbouw vond ik ook prachtig: heel veel natuursteen, mooie vrijstaande huisjes. Bij een makelaar zagen we al dat een prachtig huis in deze omgeving helemaal niet buiten ons financiële bereik is. Maar wel een beetje ver van werk en familie. Misschien voor later? 

We hebben veel ondernomen: wandelingen, speeltuinbezoekjes, ergens lunchen, de grotten van Remouchamps, Plopsaland Coo, een chocoladefabriek in Eupen (met bijbehorend winkeltje, natuurlijk!). 

Toch waren we ook veel op de camping in Montenau. Het was er heerlijk toeven, voor de kinderen was er veel vermaak door een animatie-team en zo kwamen we ook nog wat aan onszelf toe. We hebben veel gelezen en ik heb ook veel gequilt. Ik had speciaal voor de vakantie Dear Jane Blokjes voorbereid, zeven stuks. Ook had ik nog vier sterren mee voor de Pi and Square. Op een halve ster na had ik alles ook af. Het was heerlijk, lekker in het zonnetje quilten.

Soms was het ook iets minder heerlijk. Je weet het natuurlijk wel, het is het risico van een vakantie dichtbij eigen land. Toch waren de 48 uur uur dat het ononderbroken doorregende erg vervelend. Elk toiletbezoek is lastig, want het is toch best een stukje lopen naar het wasgebouw. Het werd klam in de tent en zo koud! Het was namelijk niet gewoon regen, het was ook nog maar zo'n 12 graden buiten en in de tent niet veel warmer. Een avond heb ik me in twee t-shirts, een dikke trui, jas, sjaal en slaapzak gehuld om zo toch nog wat warm te blijven. Helemaal lukte dat niet. Toen Nederland toen ook nog van Argentinië verloor, was het dieptepunt wel helemaal bereikt (manlief zat lekker met een biertje voetbal te kijken met veel andere campinggasten, ik was in de tent bij de slapende kinderen en volgende het gebeuren door af en toe even dataroaming aan te zetten op de mobiel).

Ook qua gezondheid had ik wel wat te wensen over, de afgelopen weken. Ik ben bang dat mijn lijf gewoon op was, het is zo druk geweest voor de vakantie. Nu rolde ik van de ene verkoudheid in de andere, hoestend en snotterend. Mijn bijholtes zaten dicht, zodat mijn hoofd zwaar en pijnlijk aanvoelde en ik een continue druk op mijn kiezen ervoer. Op een avond werd ik geveld door een enorme buikpijn, die de dag erna in Plopsaland nog doorzeurde. Gelukkig hadden we paracetamol van de buren gekregen. En toen kwam de ochtend dat ik mijn ogen niet open kreeg. Oogontsteking, kon er ook nog wel bij. We zijn nu een week verder en ze zijn weer hersteld, maar ik durf mijn lenzen nog niet in te doen. 

Natuurlijk, het zijn geen ernstige klachten, maar vervelend is het wel. Op een gegeven moment mis je dan je eigen bedje en vooral je eigen badkamer in steeds grotere mate. Toch is het vooral een positief gevoel dat overheerst: we hebben weer een topvakantie gehad! Het weer kon beter, het werd pas de laatste twee dagen echt lekker, de tent kon nieuwer en schoner, maar functioneerde. Maar we hadden gezellige buurtjes op het veld, we troffen veel leuke mensen op de camping, hebben heerlijk op terrasjes gezeten, terwijl de kinderen lekker speelden, we hebben geweerwolfd bij het kampvuur en de laatste twee dagen ook nog lekker gezwommen.

De kinderen vonden het Campingkids-team fantastisch. Tipy. Flora en Zipp stalen binnen no time hun hart. Elke dag lekker knutselen, dansen, in het Bommeltje de camping over. De laatste dag toen Dante wist dat de vakantie er bijna op zat, werd hij stil. Hij vindt afscheid nemen moeilijk, net als ik. Quintijn is wat pragmatischer, die keek alweer uit naar alle Lego thuis. Dante huilde, toen we eenmaal in de auto zaten, tot aan bij Verviers, wat toch wel een half uur verder was. Ook huilde hij bij de grensovergang: hij wilde niet weg uit België! Zielig. Toch geeft het vooral aan dat ook de kinderen een heerlijke tijd achter de rug hebben. Volgend jaar weer een camping met een campingkids-team, dat in ieder geval. Het liefst met dezelfde mensen, maar de kans dat we Tom, Candy, Serena en Rick nog een keertje treffen, is natuurlijk onwaarschijnlijk klein.