Dear Jane in september en Ziekte van Bell...

Braaf mijn huiswerk gemaakt, weliswaar pas laat in september, maar toch: het blokje is er. Juist deze afspraak met mezelf heeft ervoor gezorgd dat ik hier wel verder mee ging, want gossie, wat vond ik het een klus.
Inmiddels ben ik best handig met ronde vormen, maar een Dear Jane blokje is maar 4,5 inch (11,25 cm), dus deze ronde vormen moesten op de 2,5 cm gebeuren. En dan is 90 graden best wel veel. Ik vond het ingewikkeld dus, maar het is uiteindelijk gelukt.
Dit blokje zit in de blauwe baan van de trip around the world. Het is een lief schattig pastelletje, beetje ouderwets, maar zo in een sampler wel leuk. Ik heb het ooit als stofpakketje met allemaal bloemenstofjes gekocht, ooit bedoeld voor het 365 huizen project, waarvan ik niet eens 1 huisje heb afgekregen... (dat beschouw ik dus niet eens als Ufo, dat halve huisje is in de prullenbak verdwenen)
De witte stof is de effen stof die ik gebruikt heb voor de achterkant van mijn geborduurde boom met vogelhuisjes. Ik heb nog een paar strookjes ervan over en dit was zeer zinvol gebruik!

Blokje af dus. Ondertussen was ik ook met ander huiswerk bezig, want we zijn vorige week zaterdag officieel gestart met de Antique Wedding Sampler van Di Ford. En die is leuk!!! Ik heb het eerste blok nu af en heb al een kleine start met het tweede gemaakt. Ik aarzel alleen of ik er nu al over moet bloggen, want het is toch ook wel leuk als we in oktober bij de quiltclub allemaal een verrassingsblok hebben, dat nog niemand heeft gezien. Wat vind jij, Ingrid? Eerst nog maar even niet plaatsen? En andere dames van het Quiltkabinet, wat vinden jullie, maar gewoon bewaren? Dan komt op de derde zaterdag van elke maand de update van de Antique Wedding Sampler.
Mijn moeder is er ook lekker mee bezig. Ik ben heel benieuwd naar haar vorderingen! Volgende week zien we elkaar weer, dan heeft ze ongetwijfeld haar quiltspullen mee.

Met m'n gezondheid is het deze week allemaal wat minder. Ik had vorige week al telkens last van een felle pijn achter mijn rechteroor. Ik slikte maar gewoon paracetamol in de overtuiging dat je tegen hoofdpijn niet veel meer kunt doen en dat het vanzelf weer een keertje overgaat. Maar afgelopen maandag voelde mijn gezicht ineens anders aan. Ik kreeg mijn rechteroog niet meer helemaal dicht en mijn mondhoek hing wat, kon ik niet goed bewegen. Dan schiet de schrik er goed in!
Ik kon snel bij de huisarts terecht en die noemde dit een aangezichtsverlamming van Bell. Dit is niet heel ernstig, maar kan wel heel vervelend zijn. De verlamming was bij mij niet volledig, maar dat kon het in de komende dagen nog wel worden. Je gaat raar slapen als je niet weet hoe je gezicht er de volgende dag uitziet. Dit viel gelukkig mee en ook de volgende dag veranderde er niet veel. Op woensdag moest ik weer bij de huisarts zijn. Die vond het ook meevallen en ik moest dus vooral doorgaan met de stootkuur Prednison die hij me voorgeschreven had. Ook kreeg ik oogzalf, want doordat het ooglid niet helemaal sluit, droogt mijn oog wat uit.
De hoofdpijn is nu weg.
Al met al mag ik blij zijn met hoe het meevalt. Als je op het internet rondkijkt, zie je foto's van mensen met heel uitgezakte gezichten. Bij mij zie je het niet direct, pas als je oplet op de expressie in mijn gezicht, zie je dat mijn rechterkant niet goed meedoet. Het eten is wat lastiger, bij het drinken moet ik opletten. Praten is wat vermoeiender. Een ballon opblazen lukt gewoon niet, merkte ik gisteren bij het kinderfeestje van oudste zoon en fluiten kan ik ook vergeten (ook ervaringsdeskundige tijdens de wandeling met de hond). Dit zijn allemaal dingen waar ik wel even zonder kan; als het goed is, wordt dit met een week of zes weer beter. Wat wel vervelend is, is dat ik de Prednison behoorlijk merk. Ik ben erg vermoeid, snel geërgerd en snel emotioneel. Nog vier dagen slikken, daarna is dat eerst voorbij en voel ik me hopelijk weer wat meer mezelf, ook al ziet het er nog steeds een beetje anders uit.