Dóórpitten!

Daar zit je dan: een paar kilo katoen op schoot. Houten quiltring, klosje quiltgaren, naald, vingerhoek, schaartje. Meer heb je niet nodig om je urenlang bezig te houden. Uren. Uren. Urenlang. En heel veel verder ben je dan nog niet.
Mensen, wat is dit een megaproject! Afgelopen weekend heb ik quiltend doorgebracht. Waar ik anders wat meer afwisseling in mijn bezigheden aanbreng, was ik nu verknocht aan mijn quilt en aan Netflix met de net ontdekte serie Life Unexpected. De kinderen waren uitzonderlijk lief met de Playmobil aan het spelen, dus ik had echt even gelegenheid te cocoonen. En da's best goed voor/van mij.
Ik heb bijna een hele rij in het weekend gequilt. Maar dan blijven er nu nog steeds 61 blokjes over. En de rand. Mensen, mensen, mensen, wat een project! Maar het is mijn eer te na om hem te laten quilten. Bovendien heb ik het geld er niet voor (over), moet je eens nagaan hoeveel lapjes je daarvoor kunt kopen... En als ik al die tijd die ik nu aan doorpitten besteed ook nog gewoon zou patchen, dan zou ik nog meer stofjes nodig hebben en nog eerder tops afhebben die dan ook weer gequilt moeten worden en dan moet je daar weer honderden euro's voor neerleggen en dan kom je een beetje in een vicieuze cirkel terecht. Lekker dóórpitten dus, scheelt een hoop problemen.

Ander projectje van de afgelopen week was dit mandje met Rupsjes Nooitgenoeg. Jongste zoon ging trakteren op school en omdat hij nog in een kleuterklas zit, hoort er gezond getrakteerd te worden. Dus ik toog naar de supermarkt en kwam met een lading aardbeien en druiven terug. 's Ochtends zette ik de wekker een uur eerder om 150 druiven en 25 aardbeien te wassen. Daarna werden die aan prikkers geregen en toen moest ik nog gezichtjes op elke aardbei maken... Het was best een klus, maar dan weet je tenminste dat je kind met een verantwoorde traktatie op school aankomt. De volgende dag was er weer een kindje jarig. Jongste zoon kwam met een doosje Dummy's thuis. Hij vond ze gelukkig niet lekker.