Top Pi and Square af!

Dit weekend maakte ik het laatste megablok voor de Pi and Square. Nu had ik zes van zulke blokken. Die moesten toen aan elkaar gezet worden. Lange naden naaien - mijn favoriet - NOT.
Terwijl ik die honderden steekjes aan het maken ben, denk ik met een vleugje weemoed aan die twee naaimachientjes die ik geprobeerd heb. Eentje vrat bijkans mijn stof op en de ander trok alles bij elkaar... Maar toch, wie weet als ik er meer mee zou oefenen, etc.
Maar als dan na twee avonden de lange naden er weer op zitten, dan ben ik altijd blij en trots dat ook deze quilt weer 100% handgemaakt zal zijn.

Vandaag is het wederom een duistere dag, dus foto's maken lukt niet heel erg goed. Ik had gisteren op moeten schieten, toen was het even heel erg helder toen het net gesneeuwd had en daarna de zon doorbrak. Maar toen moest ik de top nog strijken en ik was net zo lekker aan het quilten en ondertussen met mijn zoons aan het kletsen. Dus dat heldere licht heb ik voorbij laten gaan, om jammer genoeg nu een vrij duistere foto voor jullie te hebben van mijn top.
De top meet 2,05 meter in de lengte en de breedte is 1,60 m. Prima formaatje voor manlief en hij is er enorm mee in zijn sas.
Wanneer de quilt dan nu echt klaar is, informeerde hij.
"Als hij gequilt is," was mijn antwoord.
"Wanneer ga je dat doen?"
"Ik ga eerst de Sylvia's Bridal Sampler afmaken."
"Hup, quilten dan! Ik zet wel even een bakje thee voor je"
- IDEALE WERELD! -

De foto dus.

Zoals je dus al wel begreep doet de foto de top geen recht, maar het is even niet anders. Later zullen ongetwijfeld nog wel meer foto's volgen. Zie je het spoor van sterren dat over de quilt loopt? Zo leuk!
Dit patroon is de BOM van het Quiltkabinet van 2012, geloof ik. Die onzekerheid slaat op het jaar, niet op de oorsprong. De grote blokken heb ik grotendeels vervangen door blokken van eigen keuze (veelal uit het boek van Karin Pieterse en ook een uit de AWS).
Zo is het toch ook een unieke quilt geworden.

Afgelopen week was een week van het lappenmandje voor ons.
Het begon maandagochtend met mij. Ik besloot maar thuis te blijven toen de relatie met de wc-pot net iets te innig werd. Mijn maag en darmen waren volledig overstuur. De echte ellende was gelukkig maar een ochtend, daarna was het vooral niet fit zijn. Dinsdagmiddag moest ik echter al behoorlijk in de benen. Oudste zoon was de dag ervoor met zijn hand tussen twee gymbanken gekomen, het hoe en wat kon hij zelf niet eens echt uitleggen. Maar het gevolg was een zeer pijnlijke hand en in de nacht van maandag op dinsdag had hij erg slecht geslapen van de pijn.

Dinsdagochtend maakte ik dus maar een afspraak bij de huisarts, want ik vertrouwde het niet. De huisarts evenmin, dus die stuurde ons door naar het ziekenhuis. Net tijdens bezoekuur, kennelijk, want er stond een file om op het parkeerterrein van het ziekenhuis te kunnen. Na ruim een half uur hadden we een plaatsje en toen moesten we door naar radiologie. Daar waren we vrij vlot aan de beurt. Het foto maken zelf verliep niet lekker, want Quintijn moest zijn hand plat neerleggen en juist dat doet hem erg pijn. Toch kreeg de radioloog goede foto's voor elkaar en daarop waren geen breuken te zien. Dus alles in orde, dag mevrouw, dag Quintijn.

En dan sta je daar buiten de deur, opgelucht dat het dus niet gebroken is, maar nog wel steeds met een kind dat huilt zodra je z'n hand aanraakt, zo'n pijn doet het. De huisarts was er kennelijk zo vanuit gegaan dat het wel een breuk zou zijn, dat ze eigenlijk geen tips gegeven had voor wat we met alleen een kneuzing moesten doen. Ik had het de radioloog gevraagd wat we dan nu moesten doen. Een rekverbandje, of zo, geeft wat steun, had die gezegd.
Okay, rekverbandje. Bij de drogist kun je die krijgen, met behulp van YouTube haalde ik mijn basisschool-ehbo weer op en Quintijn kreeg een rekverbandje. En het verlichtte direct. Nog steeds pijnlijk, maar nu kan hij zijn hand wel neerleggen. Het heeft tijd nodig.

Woensdag waren we allemaal naar school c.q. werk.
Maar vannacht was het maag-darmvirus bij jongste zoon aangekomen. Hij is nooit een heel zielig ziek vogeltje, maar naar school gaan zat er vandaag toch echt niet in. Ik ga vanmiddag dus aan het werk, dan is manlief thuis. Zo moet je het wat samen redden. Dus daarom nu, tijdens werktijd, toch een berichtje. Dan ga ik nu maar evenwerk voor school nakijken. Zoonlief ligt even te slapen op de bank, ik kan even iets voor mezelf doen.

Edit vijf minuten later: ach, waarom niet even quilten? Ik ben ook nog maar net beter, moet ook goed op mezelf passen. Quilten is goed, met een verse kop thee erbij en een lekker stukje chocola. Mijn slapende jochie ligt naast me onder zijn quilt.
Geluk moet je ook pakken.

Quod erat demonstrandum

Quod erat demonstrandum (afgekort q.e.d.) is een Latijnse term die in het Nederlands kan worden vertaald met hetgeen bewezen moest worden. De afkorting wordt vaak aan het einde van een logische redenering gebruikt, bijvoorbeeld in de wiskunde, om aan te duiden dat hetgeen men wilde bewijzen, daadwerkelijk bewezen is. (Wikipedia.nl)

Het was kort na de geboorte van onze jongste zoon dat een goede vriend van ons zei:
"Hee, dat hebben jullie leuk gedaan! Quod erat demonstandum!"
 "Eh... sorry?"
"Quintijn en Dante," (Oudste en jongste zoon) "Q en D, dat is quod erat demonstradum!"
"O ja, natuurlijk, daar hebben we ook héél lang over nagedacht!"

Dus daarom, ook in de quilt voor manlief Quod erat demonstrandum, wiskundeterm, maar vooral ook onze twee zonen, daarom Q e D, die twee hoofdletters.

Dit blok heb ik zelf ontworpen, want ik kon niet iets vinden waar die letters mooi bij pasten. Ik heb eerst een schaakbordje gemaakt met twee tinten blauwe batik. Dat vond ik wat te donker alleen, dus daar heb ik lijnen bruin in aangebracht, dit is een bruine stof met daarin in goud een chrysantmotief, ik geloof dat het een Japanse stof is. Daar heb ik met biaisband in lichtgrijs de letters op geappliceerd, in mijn handschrift. Best persoonlijk dus.
Dit blok wijkt af van de rest, maar past er tegelijkertijd wel weer bij. Het is wel weer eens iets anders dan ik eerder gedaan heb, omdat het blok ontstond terwijl ik ermee bezig was. Haast een beetje artquilt-achtig, misschien, hoewel ik daar weer geen verstand van heb.

Dit was het laatste echte blok, voor de rest is het nu het in elkaar zetten van dit laatste grote blok bij elkaar. Daarna kunnen de zes blokken aan elkaar gezet worden en mag de rand erom heen. Er zou weleens bijna weer een top klaar kunnen zijn!

Gelukkig nieuwjaar

Eerst had ik hier een ander stukje staan. Over dat ik het moeilijk vind om een gelukkig nieuwjaar te zeggen na alle gebeurtenissen van de afgelopen week. Parijs natuurlijk, maar ook verdriet dichter om me heen. Ik heb het blogbericht toch verwijderd. Het is niet mijn verdriet. Natuurlijk word ik er door geraakt, maar het is niet iets wat ik op mijn blog wil zetten, werd even meegesleept in de emoties die er toch ook wel zijn.

Deze ster heb ik grotendeels bij mijn moeder gemaakt. Op nieuwjaarsdag zijn mijn moeder, de twee jongens en ik naar haar huis vertrokken. Sinds mijn vaders overlijden help ik haar wat op weg met die eerste dagen van het jaar. Vorig jaar hadden we in deze dagen ook onze quiltmarathon (klik), maar dit jaar had ik dus de jongens weer even mee, kon manlief nog mooi even aan de studie.
De jongens hebben heerlijk gespeeld (mijn moeder heeft een gigantische verzameling Duplo en daar vermaken zij zich mateloos mee, enorme dingen bouwen ze) en mijn moeder en ik hebben veel gequilt.
Op zaterdag was mijn nichtje jarig, daar gingen we naar toe en daar troffen we manlief ook weer die ons weer mee naar huis nam.
Maar eerst gingen we nog even langs het zwembad. Het was al een poos geleden dat we gezwommen hadden en omdat oudste zoon zijn diploma nu heeft, ligt hij niet meer elke week in het water, maar oefent hij het dus ook niet echt.
Jongste zoon heeft nu zwemles en dobberde best tevreden rond in zijn bandje. Oudste zoon was echter niet te houden, die was razendenthousiast, zwom overal naar toe en hield zich ook in de stroomversnelling uitstekend staande, oftewel zwemmend. Ik houd niet zo van zwemmen en dan vooral niet van zwembaden (wat raar is, als je weet dat ik vroeger vier keer per week zwemtraining had met op zaterdag een wedstrijd), maar als je je kinderen zo ziet genieten, is het eigenlijk toch wel heel erg leuk.
Op de terugweg even langs McDonalds, goede voornemens beginnen altijd pas op de maandag na oud en nieuw.
Op zondag was ik veelal bezig met lessen voorbereiden. De week daarna vloog voorbij: het is gewoon druk op school en er gebeurde veel.
Nu is het alweer weekend. Tijd om weer even op adem te komen en gezellig dingen met de kinderen te doen. Vandaag is het bakdag: we hebben broodjes gebakken en gegeten en nu staan er cupcakes af te koelen die we straks gaan versieren.

'Gelukkig nieuwjaar' zeggen is moeilijk als er zoveel mensen niet gelukkig zijn door de recente gebeurtenissen. Toch is het wel wat ik iedereen toewens. Koester wat je hebt, geniet van de mooie momenten die er zijn. Dat doe ik ook.