De stad groeit en corona-troost

De afgelopen weken heb ik weer veel gewerkt aan Hidden Harbor. Er zijn weer verschillende huizen bijgekomen. Ik denk dat je wel kunt zien dat dit werk nogal wat confetti-steekjes heeft, maar dat vind ik niet erg, als het maar niet alléén maar aan- en afhechten is. Hier zit wel een mooie balans in. 

Er is ook nog een borduurwerk bij gekomen 😋 Dit borduurwerk is een beetje corona-troost, even iets leuks om mezelf wat te gunnen in een tijd waarin de meeste leuke dingen niet goed kunnen.

Ik word altijd erg blij van blauw en paars en dat zit hier ruimschoots in. Het is een mini van Heaven and Earth Designs, dus deze zal niet te gek veel jaren kosten. Ik laat even niet het 'af' plaatje zien, het is ook wel grappig als ik jullie nog enigszins kan verrassen waar het heen gaat met dit borduurwerk. Wie weet al wat het wordt?

En de toestand thuis nu? Eigenlijk verloopt alles goed, maar wat me nu wat begint op te breken is dat alles steeds zo hetzelfde is. Er is weinig waar je naar toe kunt leven. Het is logisch, maar dat maakt het wel een beetje saai. In de meivakantie ging het reisje dat oudste zoon en ik naar Lissabon zouden maken niet door. Ook de rondreis in Schotland in begin juli lijkt niet haalbaar en we hebben de reis verschoven naar volgend jaar. Onze zomervakantie gaat zich afspelen in Backyardian, maar wat zijn we gelukkig en dankbaar dat we een tuin hebben, ik weet dat er veel mensen veel beroerder voorstaan dan wij en wel aangewezen zijn op het park of het strand, waar het vervolgens weer veel te druk wordt...

De jongste mag sinds twee weken weer twee dagen in de week naar school. Daar is hij dolgelukkig mee. Hij mist natuurlijk wel de rest van de klas, maar de andere helft ziet hij vanaf 8 juni weer. De oudste krijgt nog steeds alleen digitaal onderwijs, dat wel uitstekend verloopt. Hij is hard aan het werk en lijkt de structuur goed te begrijpen. Beide jongens trainen ook weer voor voetbal, de oudste wel op 1,5 meter afstand. Hij is 12, maar voetbalt in een team waarin ook 13-jarigen zitten en dan zijn de regels strenger.

Ze spelen ook veel buiten met een kleine ploegje andere jongens, allemaal 12 jaar of jonger. Ik ben blij dat ze op die manier wat van hun energie kwijt kunnen en het is voor mij heerlijk om af en toe wat momenten te hebben dat ik alleen ben. Waar ik ook blij mee ben, is dat de sportschool sinds kort buiten sport verzorgt. Ik kan dus weer mijn zumba-lessen doen, waarbij we voor de spiegelende wand van het Thialf staan. We haalden daarmee zelfs de krant met onderstaande foto (helaas niet van ons meest synchrone momentje, dit doen we meestal beter!). Zoals je ziet, keurig op afstand van elkaar. Zodra het sporten afgelopen is, moeten we wegwezen, anders zijn we aan het samenscholen en dan wordt het wellicht toch wel een erg dure sportles. Maar fijn om weer wat meer te bewegen (naast alle wandelingen met de hond), doordat ik ook wel eens wat extra bak (ook corona-troost), merk ik toch ook wel een corona-kilootje.

Mijn man en ik geven dus ook nog steeds digitaal les. Hij is veel op school omdat hij als examensecretaris van alles rondom de toetsen aan het regelen is. Ik ben vanaf thuis een diplomering aan het uitdenken die binnen de grenzen van het huidige mogelijke komt, maar wel tegemoet komt aan het samenzijn. Deze examenlichting heeft ruim twee maanden geleden zonder dat de leerlingen het van tevoren wisten, de laatste schooldag gehad. Daarna is de klas niet meer bij elkaar geweest. Bij een diplomering moeten we daar iets mee kunnen, maar het vergt wel wat extra afslagen in het denkproces. We gaan er hopelijk iets moois van maken, ik gun het juist deze groep leerlingen zo enorm!

Fijn hemelvaartsweekend en happy stitching!