75. Sylvia's Shooting Star

Dit vond ik weer eens een superleuk blokje om te maken. De staart van de ster is foundation, de rest is piecing. En dan zijn dat best kleine stukjes. Elk blokje van de sampler is 6 inch, dat is zo'n 15 cm. De ster is dus zo'n 7,5 cm in het vierkant. Als achtergrond heb ik donkerblauwe batik gebruikt omdat dat de donkerste stof is die ik heb en zo het mooiste contrast zou vormen. En dat is aardig gelukt, denk ik. De foto is minder sterk. Ik heb deze met de iPad gemaakt, maar ik krijg toch echt betere foto's met mijn fototoestel. Eigenlijk ook logisch.

Nu ben ik bezig met nummer 76, Lancaster Rose en dat is weer applicatie. Dat duurt wat langer, maar is ook heel leuk om te doen. En tussendoor nog wat borduren en natuurlijk ook doorpitten van Quintijns Huizenquilt.

Ik was van plan om gisteren een heel eind door te pitten, maar toen ik eenmaal daar aan toe was, kon ik nergens een vingerhoed vinden. Ik heb er twee, omdat ik al eerder eentje ben kwijt geraakt. Die was toen door één van de kinderen gekidnapt. In ruil daarvoor lag er een lego-blokje in mijn handwerkbakje. Eigenlijk was het vrij logisch dat ik hem enkele weken later in één van de lego-bakken weer tegenkwam. Eerlijk geruild.
Maar toen had ik al een andere gekocht, het is vreselijk vervelend om zonder vingerhoed te zitten als je daar eenmaal aan gewend bent. Het is een verlengstukje van mezelf, heel vaak merk ik niet eens dat ik hem om heb. Mijn oudste zoon noemt het ook een ring, maar dan zonder gat erin. Mijn trouwring met het quilten! ;-)
Maar gisteren waren dus beide vingerhoedjes weg. Vlak voor bedtijd had Dante er een in zijn handjes en hij graaide toen ook de andere uit het bakje. "Het zijn er twee!"  kraaide hij toen verrukt. En toen heb ik niet opgelet. Want even later wáren het er twee en daar kwam ik pas achter toen Dante allang vredig en zonder schuldgevoel lag te slapen. Toen kon ik hem niet meer vragen waar hij in vredesnaam die vingerhoeden verstopt had, want ik kon ze nérgens meer vinden.
Ik ben maar gaan borduren, daarbij mis ik een vingerhoed het minst. Maar leuk vond ik het niet.
Vanochtend wist Dante natuurlijk nergens van. En toen begon ik ook al aan mezelf te twijfelen, maar ze waren echt nergens. En pas halverwege de ochtend, toen ik Dantes kamer wat ordende, zag ik ze liggen: in het hoekje van Dantes kamer, bijna achter de boekenkast, mijn twee vingerhoeden.
Nu heb ik eentje veilig opgeborgen, dat is nu de reserve. En eentje heb ik vanmiddag alweer veelvuldig gebruikt. "Afblijven, Dante! Is van mij!"