100 Dagen Lil Dragonz Wind

Weer een uitdaging van HAED: 100 dagen in ieder geval 30 steekjes borduren aan hetzelfde borduurwerk. We startten 1 augustus en ik koos mijn corona-draakje, niet wetende dat we tijdens deze periode vrolijk weer een lock-down zouden induikelen.

Dit was mijn startpunt. Midden in de zomer, lekker weer, druk met klussen, want er kwam een nieuwe keuken in. Weinig last van corona, want we mochten vrij veel en we hoefden vrij weinig.

Dit is 100 dagen later, 8 november, vandaag dus 9 november. Ook al is het onze trouwdag vandaag (15 jaar, jippie!) even uit eten zit er niet in. Ik zal vanavond een heerlijke lasagne op tafel zetten, wat toch wel een van de lievelingsgerechten van manlief is. 

Omdat we beiden in het onderwijs zitten, gaat ons werk gewoon door, waar ik blij mee ben omdat ik het voor de leerlingen beter vind, maar wat ik toch ook wel als spannend ervaar. We hebben alle ramen constant open staan, maar ondertussen zit je wel met zeker 25 mensen, meestal meer, in een niet zo heel groot lokaal. Het schijnt dat jongeren niet zo heel erg besmettelijk zijn, laten we daar vooral op hopen. 

De tegenstelling is zo groot, we zijn er op school natuurlijk wel mee bezig, maar als ik dan hoor dat mijn zwager formulieren in drievoud moet invullen om op zijn werk iets te mogen printen, dan krab ik me toch wel even achter mijn oren, waar het sowieso al wat jeukt van die constante mondkapjes. 

Inmiddels zitten er bij mijn draakje heel wat steekjes bij, ik zit nu op 69,1% van dit borduurwerk, het koppie is vrij groot. Dat zie je ook wel aan het oog, dat is ook giga. En dan komt er nog een oortje aan en twee hoorntjes. Het is echt wel leuk. 

Het is maandagochtend, normaal gesproken ga ik dan naar dansles op de sportschool, maar dat kan niet meer. Ik was er al een week eerder mee gestopt dan het vanuit overheidswege moest. Het voelde niet meer goed, terwijl de besmettingen aan alle kanten stegen nog met tien mensen actief te gaan doen in een -gelukkig niet zo kleine- ruimte. Ik ben niet zo bang voor mezelf, vergeleken met school was dit voor mij een vrij klein risico, maar ik kon juist door mijn werk wel een risico vormen voor de oudere dames voor wie het dansen nog een van de weinige uitjes was. Nu wordt er weer via Zoom dansles gegeven, maar dat is niets voor mij. Ik borduur dan maar een uurtje en laat de hond wat langer uit voor de nodige lichaamsbeweging.

Veel sterkte allemaal en laten we ons gelukkig prijzen dat we een heerlijke hobby hebben waarvoor we de deur niet uithoeven!

Challenge gehaald!

 De Facebook-pagina van HAED daagde ons uit: 10.000 steekjes aan één borduurwerk in augustus en september. Dit was mijn startpunt: 

De 50000 had ik kunnen halen, maar dan had ik vanavond nog wat langer door moeten gaan. 

49847 is gelukt en daar heb ik vandaag nog stevig voor door moeten borduren.

Waarom dan precies? Gewoon, een uitdaging is toch leuk.

Avondlicht, tja, niets aan te doen. Maar blijft leuk.

Kolom van de stad af

Gisteren zette ik de laatste kruisjes in de tweede kolom van Hidden Harbor. Weer een bladzijde af!
Het is een uitdagend borduurwerk, nogal veel confetti, waardoor ik vaak niet meer dan 300 steken op een avond kan doen.
Nu weer door met de zeeschildpad, die borduurt wat eenvoudiger. Eens kijken hoeveel steken ik dan op een avond haal.
Maar helemaal eerlijk kan ik het niet meten. Er is sinds vanochtend een verandering in ons huishouden waardoor ik misschien wat minder aan steekjes zetten toekom...

Sherlock is er natuurlijk al heel lang. Hij is ruim 3 jaar en al best wel verstandig. Hij laat me rustig borduren, behalve als hij echt even accuut aandacht nodig heeft, dan legt hij zijn poten op mijn schoot, ongeacht of daar een borduurwerk ligt of niet.
Deze foto is van vanochtend. Sherlock heeft nog geen idee wat hem boven het hoofd (eeh kop) hangt.

Kiekeboe! Meet Maya! Dit prachtige poesje, driekleurig cypers, woont sinds vanochtend bij ons!

Ze eet al lekker, ook al is het nodig dat er nog even een voorpoot bij in de bak komt. De kattenbak weet ze ook te vinden. De korrels zijn natuurlijk fantastisch speelgoed, maar ze heeft ook door dat daar de plasjes moeten. 

En spelen is ook superleuk, ze is dol op het hengeltje met veren.

Ondanks al deze schattigheid was het Sherlock met wie ik poseerde met wat bossen rozen, een foto die bij de diplomering van onze vwo'ers gebruikt gaat worden (niet alle docenten kunnen aanwezig zijn vanwege de maatregelen). Hij luistert toch een heel stuk beter en is dus wat gemakkelijker als figurant inzetbaar.

Sherlock en Maya stonden vanmiddag even neus tegen neus. Maya lag in haar reismandje te slapen, dus we wilden Sherlock even laten kijken in de studeerkamer (daar is ze nu eerst om de overgang wat minder groot te maken). Maar Maya had hem in de gaten en stapte hem zo tegemoet. Sherlock was erg verbaasd, maar kwispelde wel. We hebben de kennismaking kort gehouden, omdat wij het toch wel erg spannend vonden, maar de eerste snuffelpoging is dus al geweest en is geslaagd.

Wordt vervolgd!

Dat heeft een staartje

Alweer heel snel een foto omdat ik vind dat dit er zo leuk uitziet en ik de tussenfases van dit borduurwerk ook onthouden wil.

Gisteren heb ik veel geborduurd, maar ook een fietstocht van anderhalf uur gemaakt. Heerlijk door de bossen en de weilanden, lekker uitwaaien! Mijn reden om op de fiets te stappen waren twee kleurtjes die ik miste en dan houd je lege stukjes en dat vind ik niet leuk. Jammer genoeg was één kleur er ook niet in de winkel, kleur 03, een van die nieuwere kleuren van dmc. Eerder kon ik die ook al niet in de webwinkel bestellen, dus misschien dat het verfbadje van 03 even niet zo goed meewerkte? Nou ja, er missen nu twee kruisjes in het grijze gedeelte, vlakbij het blauw, pas later in het borduurwerk heb ik weer 03 nodig. De andere kleur was 3844, dat is een prachtige felblauwe tint, daar kon ik echt even niet zonder voor het blauwe gedeelte in dit borduurwerk.

Ondertussen ben ik lekker naar een luisterboek aan het luisteren, eentje van Dan Brown, best spannend. Jongste zoon is buiten aan het spelen, oudste zoon speelt een computerspelletje en manlief is verdiept in een boek. Zo-even hebben we nog een spelletje gedaan, nu het buiten zo nat en kil aandoet, is dat een prima middagbesteding.
De hond is aan het slapen na zijn wandeling en borstelbeurt. Reminder to myself: niet weer de hond borstelen en dan in dezelfde kleren weer gaan borduren. Ik ben bang dat dit geborduurde wezentje een ondervacht van hondenhaartjes krijg, maar ik heb mijn best gedaan om ze er allemaal weer uit te plukken. 😅 Het beestje heeft een staartje, maar dat hoeft niet de staart van Sherlock te zijn.

De stad groeit en corona-troost

De afgelopen weken heb ik weer veel gewerkt aan Hidden Harbor. Er zijn weer verschillende huizen bijgekomen. Ik denk dat je wel kunt zien dat dit werk nogal wat confetti-steekjes heeft, maar dat vind ik niet erg, als het maar niet alléén maar aan- en afhechten is. Hier zit wel een mooie balans in. 

Er is ook nog een borduurwerk bij gekomen 😋 Dit borduurwerk is een beetje corona-troost, even iets leuks om mezelf wat te gunnen in een tijd waarin de meeste leuke dingen niet goed kunnen.

Ik word altijd erg blij van blauw en paars en dat zit hier ruimschoots in. Het is een mini van Heaven and Earth Designs, dus deze zal niet te gek veel jaren kosten. Ik laat even niet het 'af' plaatje zien, het is ook wel grappig als ik jullie nog enigszins kan verrassen waar het heen gaat met dit borduurwerk. Wie weet al wat het wordt?

En de toestand thuis nu? Eigenlijk verloopt alles goed, maar wat me nu wat begint op te breken is dat alles steeds zo hetzelfde is. Er is weinig waar je naar toe kunt leven. Het is logisch, maar dat maakt het wel een beetje saai. In de meivakantie ging het reisje dat oudste zoon en ik naar Lissabon zouden maken niet door. Ook de rondreis in Schotland in begin juli lijkt niet haalbaar en we hebben de reis verschoven naar volgend jaar. Onze zomervakantie gaat zich afspelen in Backyardian, maar wat zijn we gelukkig en dankbaar dat we een tuin hebben, ik weet dat er veel mensen veel beroerder voorstaan dan wij en wel aangewezen zijn op het park of het strand, waar het vervolgens weer veel te druk wordt...

De jongste mag sinds twee weken weer twee dagen in de week naar school. Daar is hij dolgelukkig mee. Hij mist natuurlijk wel de rest van de klas, maar de andere helft ziet hij vanaf 8 juni weer. De oudste krijgt nog steeds alleen digitaal onderwijs, dat wel uitstekend verloopt. Hij is hard aan het werk en lijkt de structuur goed te begrijpen. Beide jongens trainen ook weer voor voetbal, de oudste wel op 1,5 meter afstand. Hij is 12, maar voetbalt in een team waarin ook 13-jarigen zitten en dan zijn de regels strenger.

Ze spelen ook veel buiten met een kleine ploegje andere jongens, allemaal 12 jaar of jonger. Ik ben blij dat ze op die manier wat van hun energie kwijt kunnen en het is voor mij heerlijk om af en toe wat momenten te hebben dat ik alleen ben. Waar ik ook blij mee ben, is dat de sportschool sinds kort buiten sport verzorgt. Ik kan dus weer mijn zumba-lessen doen, waarbij we voor de spiegelende wand van het Thialf staan. We haalden daarmee zelfs de krant met onderstaande foto (helaas niet van ons meest synchrone momentje, dit doen we meestal beter!). Zoals je ziet, keurig op afstand van elkaar. Zodra het sporten afgelopen is, moeten we wegwezen, anders zijn we aan het samenscholen en dan wordt het wellicht toch wel een erg dure sportles. Maar fijn om weer wat meer te bewegen (naast alle wandelingen met de hond), doordat ik ook wel eens wat extra bak (ook corona-troost), merk ik toch ook wel een corona-kilootje.

Mijn man en ik geven dus ook nog steeds digitaal les. Hij is veel op school omdat hij als examensecretaris van alles rondom de toetsen aan het regelen is. Ik ben vanaf thuis een diplomering aan het uitdenken die binnen de grenzen van het huidige mogelijke komt, maar wel tegemoet komt aan het samenzijn. Deze examenlichting heeft ruim twee maanden geleden zonder dat de leerlingen het van tevoren wisten, de laatste schooldag gehad. Daarna is de klas niet meer bij elkaar geweest. Bij een diplomering moeten we daar iets mee kunnen, maar het vergt wel wat extra afslagen in het denkproces. We gaan er hopelijk iets moois van maken, ik gun het juist deze groep leerlingen zo enorm!

Fijn hemelvaartsweekend en happy stitching!

Getting Stitch Done

De uitdaging: binnen 5 maanden anderhalve pagina van een regulier patroon. Dat is gelukt, Getting stitch done is done, in zo'n 2,5 maand ook nog.
Ik heb 12932 steekjes aan dit borduurwerk gedaan sinds 1 februari.
De uitdagingen worden georganiseerd binnen een internationale Facebook-groep en het stimuleert wel om de aandacht te richten op iets.

Even een close-upje van de klok, die vind ik zo leuk!

Zo zag het borduurwerk eruit aan het begin van de uitdaging, dus de hoeveelheid borduursel is verdubbeld. Hoera! Nu nog heel veel steekjes te gaan, maar het gaat ook niet om de aankomst, maar gewoon om het heerlijk bezig zijn en dat doe ik beslist!

100 dagen aan de zeeschildpad

Gisteren was het de 100ste dag van het jaar, dus de challenge om elke dag 30 steekjes aan mijn zeeschildpad te borduren eindigde.
Het is gelukt, elke dag heb ik dit borduurwerk opgepakt en daaraan gewerkt. Een enkele keer echt maar 30 steekjes, maar meestal veel meer. Het blijft alleen een gigantisch borduurwerk, waardoor natuurlijk wel zichtbaar is dat eraan gewerkt is, maar dat het echt bijna 24000 steekjes zijn bijgekomen, valt niet direct op.

100 dagen geleden konden we ons echt niet voorstellen hoe het leven nu zou zijn.
Alweer vier weken zijn we grotendeels thuis, doen we aan thuisscholing en vanuit huis werken. Op een bepaalde manier vinden we hier ook wel weer een modus in.

Ik ben ongelofelijk dankbaar voor onze tuin, dat we een eigen stukje buiten hebben. Dat is met dit weer toch wel heel erg fijn. Verder ga ik maar gewoon lekker door met mijn hobby's, in tijden als deze is het best okay om een huismus te zijn.
De grootste uitdaging is nog om het voor de jongens te doen te houden. Zij spelen nog wel buiten, maar op afstand van twee vriendjes, niet meer. We doen veel spelletjes en koken en bakken samen. Er wordt in de tuin gewerkt en samen films gekeken.
Wat ik wel mis, is het af en toe gewoon eens echt alleen kunnen zijn, dat gebeurt niet zo heel vaak. Er is altijd wel iemand die iets van me nodig heeft, als het geen eigen kind of echtgenoot is, dan wel weer een leerling of een startende docent of student (die ik ook vanuit het werk begeleid). Het geeft niet, maar ik merk wel dat de grenzen tussen werk en thuis en daarmee de balans, weleens wat verstoord zijn.

Vandaag had ik eerst een online bijeenkomst voor een opleiding die ik doe, dus nog meer beeldscherm. Nu is het tijd voor mij. De kinderen zijn buiten, manlief is een dutje aan het doen en de hond slaapt ook. Het is eindelijk stil om me heen. Ik ga lekker borduren!

Sterkte allemaal en pas goed op elkaar!

40% procent

Weer een pagina af, ik zit nu op 40% van het borduurwerk!

Borduren in tijden van corona... Ik verwacht in ieder geval iets meer tijd te hebben nu, zeker nu het afstandsonderwijs nu aardig loopt. De afgelopen week was ik daar erg druk mee. Normaal gesproken werd ik drie dagen, maar als je werk ineens zo letterlijk thuis is en alles binnen twee dagen ander moet, behoort parttime werken niet echt tot de opties. Het ondersteunen van mijn eigen kinderen heb ik uiteraard tussendoor ook gedaan, want ook voor hen was het flink wennen.

Nu keert de rust iets meer terug. We weten wat beter wat er de komende week komt (in ieder geval wat school betreft). Buiten het huis is het natuurlijk anders. Je merkt in het dorp dat het stiller is, hoewel nu met dit mooie weer wel erg veel mensen een hond blijken te hebben. Hier in het noorden is het nooit echt vol en we hebben hier nog niet veel corona-besmettingen. Bevestigde corona-besmettingen dan, het kan best zijn dat er veel mensen zich niet zo lekker voelen, maar niet bedenken dat dit corona kan zijn en er wordt ook niet zo veel meer getest door het tekort aan testen.

We doen ons best. De kinderen mogen nu nog in het dorp spelen, maar bij niemand naar binnen. Ze weten dat ze elkaar niet moeten aanraken, hoewel ik betwijfel of ze daar in het vuur van hun spel ook nog om denken. Handen goed wassen bij het naar binnen gaan. Nooit iets eten op straat. Ik wil ze dit contact nog niet ontzeggen, beide kinderen missen hun klasgenoten al (terwijl ze daar in vakanties geen last van hebben, maar de onzekerheid van de termijn speelt hier z'n parten).

Het weekend verliep rustig. Geen voetbal, geen tennis, geen bezoek. Ik heb met de jongste een cake gebakken en met de oudste een stuk gefietst (dat was één van de challenges voor gym van school). Gisteravond hebben we geklaverjast, even met z'n allen tijd doorbrengen.

Morgen gaan we weer los. Manlief heeft veel lessen en heeft vanuit de studeerkamer contact met zijn leerlingen. We geven online les, we zijn dus in beeld voor de leerlingen en zij kunnen ons via de chat vragen stellen. Ik heb maar twee lessen, die ik vanuit de woonkamer verzorg. Jongste zoon werkt in de keuken en oudste zoon zit boven in zijn kamer. Om 10 uur en om 12 uur pauzeren we gezamenlijk, met tosti's, da's dan wel een voordeel van het thuiswerken.

Om half 3 vinden we dat de schooldag klaar is. Dan kan ik weer verder met mijn borduren, zonder tijd te verliezen aan een fietstocht. Elk nadeel heb se voordeel...

Vorig jaar heb ik Train of dreams afgemaakt en daar kon ik nu een 'reward' voor aanvragen bij HAED,
dit kan eens in de twee jaar, ongelofelijk vrijgevig.
Ik heb deze prachtige tijgers gekozen, waarbij het net geschilderde tijgertje onmiddellijk uit zijn lijst stapt.
Uiteraard kom ik voorlopig nog niet aan een nieuw borduurwerk toe, maar het is toch erg leuk om dit te hebben.

Schildpad zwemt weer langs

Het is al lang geleden dat ik jullie iets van mijn schildpad heb laten zien. Half oktober was het, las ik net even terug.
Op 1 januari ben ik met de schildpad weer mee gaan doen met de Challenge van een Facebook-groep.  Je maakt dan een fictieve reis rond de wereld, elk steekje telt voor een mijl. Bovendien doe ik met dit borduurwerk mee aan de uitdaging om 100 dagen lang elke dag 30 kruisjes te borduren. Die kruisjes tellen niet mee voor de reis rond de wereld, elk kruisje kan maar voor één uitdaging meetellen.
Maar zo borduur je wel lekker wat!

 Dit is de foto van 1 januari. Die heb ik bij avondlicht gemaakt, ik was toen bij mijn moeder, even gezamenlijk de kop van het jaar afbijten.

Dit is de foto van 1 maart, toch weer een heel stuk verder. Met zo'n uitdaging meedoen zorgt er beslist voor dat ik elke dag dit borduurwerk oppak om op z'n minst 30 steken te doen, maar het liefst meer. Het is dat het ook een keertje bedtijd wordt.

Its about time

Its about time heeft weer 5000 steekjes erbij gekregen in februari. Dat is best leuk, dat zijn toch 50 blokjes van het patroon. Maar als je bedenkt dat het hele patroon 296100 steekjes heeft, dan stelt het nog niet zo gek veel voor. Gewoon lekker doorborduren, elk steekje is er één, het gaat om de reis en niet om de aankomst en dat is allemaal waar.

En ever ter vergelijking mijn startpunt op 1 februari.

Huizenbouwer

Met de jongens op de bank voor Wie is de Mol afgelopen zaterdag.
Sherlock vindt het niet zo interessant en kijkt de andere kant op.

 Ik ben dol op Pattern Keeper, dat nieuwe borduurprogramma. Het maakt het zo veel gemakkelijker om de juiste kleur te zoeken en de legenda aan de zijkant vertelt je direct welk van de 90 kleurtjes je moet hebben. Dit borduurwerk heeft zo'n 90 kleurtjes, maar je kunt deze patronen ook in een MC-versie kopen, een multi-colorversie. Dan zitten er zo'n 250 kleuren in, iets wat me eerst zo ongeveer onmogelijk leek omdat je zo veel bladzijden legenda door moet voordat je weet welke kleur een symbool is, maar met Pattern Keeper lukt zoiets misschien gewoon wel. Dan nog is de vraag of je echt een borduurwerk met 250 kleuren moet willen maken, alleen al de aanschaf van het borduurgaren is erg kostbaar, een strengetje kost op het moment €1,65, voor die prijs mag er haast wel gouddraad meegesponnen zijn.

 Maar ook met mijn 90 kleuren kan ik erg leuke huizen bouwen en het wit met groene huis is nieuw, dus vandaar deze foto. Ik kom op het moment veel aan borduren toe: het is niet echt lekker weer buiten (vandaag regent het sinds half 10 ononderbroken, ik heb medelijden met mijn oudste zoon die zo nog voetballen moet, ben bang dat dat eerder zwemles wordt) en ik had een voorjaarsvakantie van 11 dagen. Dit is de laatste dag, nog even goed aan het genieten met een Twilight filmpje en mijn borduurwerk.

Nog een fotootje van Sherlock in close-up, omdat hij gewoon erg schattig is met zijn krokoknuf, die door de kinderen Watson genoemd wordt.
Onze speurneus vindt het weer overigens ook niets aan, hij keek me aan alsof ik gek was toen ik vanmiddag met hem naar buiten wilde. Toen ik een kwartier later, ondanks de paraplu, doorweekt weer terug was, vond ik ook dat ik gek was. Snel weer terug naar het borduren, daarvoor moet je immers een beetje gek zijn.

Hidden Harbor in het nieuwe jaar

Drie grote borduurwerken heb ik nu onder handen en ik vermaak me enorm. In het nieuwe jaar heb ik ook weer veel steekjes aan Hidden Harbor kunnen zetten en de foto's hier zijn van 1 januari en 1 februari, dan is het verschil wel mooi zichtbaar. Dit is een borduurwerk met erg veel kleurwisselingen en daarmee een leuke afwisselingen van de andere twee. Het kost alleen wat meer tijd om de steekjes voor elkaar te krijgen, maar ach, ik heb geen deadline.
De aantekeningen op de foto's gaan over een steekjesuitdaging van een Facebookpagina, dus in die zin toch iets van een deadline, maar dat maakt het juist leuk.

Iets minder vierkant verder

De vierkantjesquilt. Ik ben er al veel te lang mee bezig en zoonlief wordt ongeduldig en is beslist uit zijn oude quilt gegroeid (pikt dus telkens zijn vaders quilt).
Ik had alleen genoeg van vierkantjes, dus er moest iets anders in. Zoonlief vond dat prima en er kwam wat anders bij. Er zitten grote sterren in en er komen blokken in die ik eens als oefenmateriaal gemaakt had, maar die met de stoffen hierbij perfect passen. Op deze manier heb ik er weer meer zin in en komt het einde wat sneller in zicht.

De stand van zaken hier op het moment:

• Het is de woensdag van de voorjaarsvakantie. Nog heel veel dagen te gaan, hoera!
• Het is bewolkt weer, maar af en toe breekt de zon even door. Zo meteen maar lekker even met Sherlock naar buiten.
• Jongste zoon ligt op de bank, hij voelt zich niet zo fit. Ik vermoed dat het vermoeidheid is; hij is van vrijdag tot en met maandag vier dagen praktisch fulltime actief geweest met manlief in Barcelona. Ze hebben een heerlijke stedentrip gemaakt! Eind april ga ik met oudste zoon naar Lissabon, dat lijkt me ook zo leuk.
• Oudste zoon is buiten aan het spelen. Ook al is hij nu brugpieper, hij speelt nog heel graag buiten of hij is in de garage met hout aan het werken. Uiteraard gamet hij ook wel, maar beslist niet zo veel dat het problematisch wordt. Hij zou wat meer huiswerken mogen hebben en maken, maar in de voorjaarsvakantie hoeft dat uiteraard niet.
• Manlief zit in zijn nieuwe stoel die wat rugvriendelijker is. Er is bijna een boek uit, ik vermoed dat ik hem dan wel meekrijg om samen Sherlock uit te laten. 
• Ik zit aan een tafel vol met lapjes, bewaardozen vol borduurgaren en meerdere borduurwerken. Het is moeilijk kiezen waaraan ik werken wil - alles is zo leuk! - maar op dit moment gaat de quilt even voor. Quiltkriebels komen de laatste maanden wat minder voor dan borduurkriebels, dus als ze er zijn, moeten ze beslist ingezet worden.

Wel weer eens tijd

Oeps, alweer vakantie en nu neem ik pas weer eens tijd wat te schrijven en te laten zien.

Zo zag 'It's about time' eruit toen ik het borduurwerk 1 februari weer oppakte. Nu de uitdaging: hoe snel kan ik 1,5 pagina borduren? 

 Het vogeltje wordt al zichtbaar. Leuk!

Dit is vandaag. Terwijl manlief en jongste zoon van Barcelona genieten, heb ik lekker veel borduurtijd. Het vogeltje staat er voor de helft op en ik ga zo starten aan het dak van de koekoeksklok. Is dit trouwens een koekoek, dit vogeltje, dat dat stiekem ontsnapt is?