Zwarte katten brengen geluk

Mijn eerste kat kreeg ik toen ik een jaar of 9 was. De poes van de buren had jonkies en ik had begrepen dat de poesjes die overbleven verdronken zouden worden. 's Avonds lag ik in mijn bed, daar steeds maar aan te denken. Het kwam erop neer dat we diezelfde avond nog het overgebleven katje haalden, ik in mijn nachtjaponnetje, mijn moeder vertederd over het jonge beestje, ondanks haar allergie voor katten.
Tenminste, zo herinner ik het me.

Toen ik jaren later op kamers woonde, wilde ik dolgraag een eigen kat. In het huis waar ik woonde, waren al twee katten, maar die woonden op de andere kamers. Maar nog een kat erbij, dat kon toch echt niet. Totdat een kat uit zichzelf besloot dat ons huis een leuk huis was en voortaan bij ons in de tuin zat. Een zwarte kat. Telefoontjes met het asiel, de dierenarts en Amivedi leverden niets op, het diertje had geen huis. En toen mocht zij bij mij wonen, Shadow, omdat ze in de hoek van mijn kamer versmolt met de schaduwen.

Inmiddels is Shadow niet meer bij ons, maar voor zwarte katten houd ik altijd een zwak. Hoezo ongeluk? Ik heb met Shadow heerlijke jaren gehad: een mooie studententijd, mijn huwelijk, de start van ons gezin. We hebben samen in vijf huizen gewoond, met niemand anders heb ik in zoveel verschillende huizen gewoond.

Dus een beetje als eerbetoon aan Shadow zit dit zwarte poesje in mijn borduurwerk. Wat het geheel gaat worden, zal ik laten zien als het af is. Maar feit is wel dat ik nu alweer een paar dagen lekker aan het borduren ben en er dus een zwarte kat naast mij op de bank ligt. Heel gezellig!